Rozwiązywanie sporów w procedurach FIDIC
W koncepcji autorów pierwowzoru Warunków Kontraktowych FIDIC rozwiązywanie sporów w procedurach FIDIC pomiędzy Zamawiającym a Wykonawcą jest wielostopniowe. W pierwszej kolejności instytucją 
rozstrzygającą jest Inżynier Kontraktu na podstawie klauzuli 3.5 WK. Ma on dokonać w przypadkach spornych wiążących „ustaleń” (w nowszej wersji tłumaczenia) lub „określeń (w starszej wersji tłumaczenia). Oczywiście podstawowym mankamentem Inżyniera jako podmiotu wydającego werdykt jest uzależnienie finansowe od Zamawiającego. Będzie miał on zatem duży ból głowy we wszystkich przypadkach w których będzie musiał zdecydować na niekorzyść finansującego. Od rozstrzygnięcia Inżyniera możemy zatem odwołać się do Komisji Rozjemczej (klauzula 20.2 WK). Komisja Rozjemcza finansowana jest w połowie przez każdą ze Stron, zatem jej wiarygodność jest już znacznie większa. Komisja składa się od jednej do trzech osób, zatem w zależności od skali sporu, wartości Kontraktu i możliwości finansowych Stron można odpowiednio dostosować gremium Komisji.
Od decyzji Komisji Rozjemczej również można się odwołać. Tym razem do Sądu Arbitrażowego. Ciekawym rozwiązaniem autorów procedur FIDIC jest zakaz rozpoczynania arbitrażu przed upływem 55 dni od doręczenia drugiej stronie pisma informującego o odrzuceniu decyzji Komisji Rozjemczej. W tym czasie procedury FIDIC sugerują Stronom podjąć przed skierowaniem sprawy do Sądu Arbitrażowego próbę polubownego rozstrzygnięcia sporu. Dopiero w 56 dniu może rozpocząć się postępowanie arbitrażowe. Oryginalne procedury FIDIC wskazują jako sąd arbitrażowy Sąd Arbitrażowy Międzynarodowej Izby Handlowej z siedzibą w Paryżu (ICC).
Oczywiście całą powyższą koncepcję rozstrzygania sporów można zmienić w ramach Warunków Szczególnych. Z reguły zupełnie bezmyślnie Zamawiający wykreślają wszystko, zmieniając Sąd Arbitrażowy na Sąd Powszechny. Dlaczego? Nie wiadomo.